الکتروفورز

 الکتروفورزیس (Electrophoresis) به معنای حرکت ذرات پراکنده درون مایع به جهتی مشحص و به واسطه ایجاد میدان الکتریکی است. این پدیده برای اولین بار در سال 1807، توسط Ferdinand Frederic Reuss، مشاهده شد، به این ترتیب که ذرات خاک رس درون آب و به واسطه میدان الکتریکی ایجاد شده، به سمت جهت مشخصی حرکت می‌کردند. با این روش میتوان مولکولها را بر اساس اندازه، بار الکتریکی و یا قرابتهای پیوندی، از همدیگر جدا کرد، در نتیجه چنین روشی، تکنیکی انالیزی و تحلیلی در شیمی خواهد بود. الکتروفورز فرایندی است که توسط زیست‌شناسان برای جدا کردن مولکول‌ها زیستی  متفاوت (نظیر پروتئین‌ها) از یک‌دیگر برحسب نسبت بار به اندازه‌ی آن‌ها به‌کار گرفته می‌‌شود.

 

اجزای دستگاه

سیستم الکتروفورز از بخش های زیر تشکیل یافته است :
محفظه ، منبع تغذیه الکتریکی ، محیط پشتیبان ، معرف شیمیایی ، گرمکن ( انکوباتور ) و غلظت سنج .
محفظه الکتروفورز از دو سلول مجزا تشکیل یافته که در یکی آند ( الکترود مثبت ) و در دیگری کاتد (الکترود منفی ) قرار می گیرد. جنس الکترودهای به کار رفته معمولا گرافیت ( کربن ) یا پلاتین است .

کاربردهای الکتروفورز

• تعيين جرم مولكولي نسبي (Mr)
• مشخص كردن غلظت پروتئين
• شناسايي تغييرات پروتئين و DNA
• تعيين نقشه پپتيدي

مزیت های استفاده از الکتروفورز:

–  ‌امكان جداسازي و تعيين پروتئين ها
–  قابليت تفكيك زماني و مكاني مراحل آناليز
–  سهولت و ارزاني نسبي